ประวัติย่อ คารม และคำคม จงโฮย
ประวัติย่อของจงโฮย
จงโฮย (อังกฤษ: Zhong Hui; จีนตัวย่อ: 钟会; จีนตัวเต็ม: 鍾會; พินอิน: Zhōng Huì) เป็นตัวละครในวรรณกรรมจีนอิงประวัติศาสตร์เรื่องสามก๊กที่มีตัวตนจริงในประวัติศาสตร์ในยุคสามก๊ก ขุนพลคนสำคัญแห่งวุยก๊กในยุคปลาย เกิดเมื่อปี ค.ศ. 225 มีชื่อรองว่าซื่อจี้ เป็นลูกชายคนรองของจงฮิว มีพี่ชายอีกคนชื่อว่าจงอี้ เป็นชาวตำบลฉางเช่อ เมืองอิงชวน มณฑลเหอหนาน เป็นคนมีสติปัญญาและทะเยอทะยาน ได้ช่วยตระกูลสุมายึดอำนาจจากโจซองได้สำเร็จเมื่อสุมาเจียวคิดตีจ๊กก๊กของพระเจ้าเล่าเสี้ยน จึงตั้งจงโฮยกับเตงงายขั้นเป็นแม่ทัพ แต่ทั้งสองไม่ถูกกันจึงแยกทัพกันไปตี เตงงายไปทางลัดจึงเข้ายึดราชธานีเฉิงตูได้ก่อน แต่เกียงอุยแม่ทัพใหญ่ฝ่ายจ๊กก๊กได้เข้าสวามิภักดิ์ต่อจงโฮยและออกอุบายให้ฟ้องสุมาเจียวไปว่า เตงงายเป็นกบฏ สุมาเจียวจึงให้จงโฮยไปปราบเตงงาย เมื่อสำเร็จเกียงอุยจึงยุให้จงโฮยตั้งตัวเป็นใหญ่ในเสฉวน จึงเกิดการรบกับทหารสุมาเจียว ในที่สุดทั้งจงโฮยและเกียงอุยก็ถูกฆ่าตายในปี ค.ศ. 264
คำคม จงโฮย
- “ท่านมหาอุปราชพึ่งดับสูญ น้ำใจทหารทั้งปวงก็ยังมิราบคาบ ท่านจะตั้งอยู่เมืองฮูโต๋นี้ แม้มีคนคิดร้ายวุ่นวายขึ้นข้างในวัง ท่านจะไปกำจัดเสียนั้นเห็นจะมิทันที”
- “คำโบราณกล่าวไว้ว่า นายทัพนายกองผู้จะตั้งตัวเป็นใหญ่ ถึงจะตีเมืองได้ เมื่อผู้ใดเป็นเสี้ยนศัตรู ก็จะทำอันตรายเอาแต่ผู้นั้น ซึ่งท่านจะให้ฆ่าทหารทั้งปวงเสียเราไม่เห็นด้วย ควรจะปล่อยให้ไปบ้านเมืองจึงจะชอบ จะได้ปรากฏกิตติศัพท์เราต่อไป”
- “ซึ่งจะไปตีเมืองเสฉวนครั้งนี้ ข้าพเจ้าเห็นว่าเมืองกังตั๋งจะยกกองทัพมาช่วย ข้าพเจ้าจึงคิดอ่านต่อเรือรบหวังจะให้กิตติศัพท์ ลือไปถึงเมืองกังตั๋งว่าเราจะยกมารบ ชาวเมืองกังตั๋งก็จะตระเตรียมระวังตัว หาไปช่วยเมืองเสฉวนไม่ เราจะยกไปตีเมืองเสฉวนก็จะได้โดยง่าย ครั้นได้เมืองเสฉวนแล้ว ข้าพเจ้าจึงจะกลับมาเอาเรือรบซึ่งทำไว้นั้น ยกไปตีเมืองกังตั๋งอีกครั้งหนึ่ง”
- “ครั้งนี้ตัวเราตีเมืองเสฉวนได้แล้ว อย่าให้ทหารผู้ใดฆ่าฟันชาวเมือง ถ้าแลผู้ใดมิฟังเราจะประหารชีวิตผู้นั้นเสีย”
- “ตัวกูเป็นชาติทหาร การจวนตัวแล้วจะคิดกลัวความตายอยู่ก็หาควรไม่”
- “ตัวเราเป็นแม่ทัพพระเจ้าโจฮวน ก็ให้อาญาสิทธิ์มาแก่เรา ทั้งสุมาเจียวมหาอุปราชก็กำชับสั่งมาทุกประการ อย่าว่าแต่เราฆ่าจูกัดสูเสียเลย ถึงตัวเตงงายแม้ทำให้ผิดบังคับบัญชา เราก็จะฆ่าเสียเหมือนกัน”
- “วาสนาเราลูกผู้ชาย ตัวมิตายก็ได้สำเร็จความปรารถนาทุกประการ”
- “ตัวเราอายุยังมิถึงสี่สิบ ปรารถนาจะคิดการให้ใหญ่หลวงต่อไปอีก ให้ปรากฏชื่อไว้ อันจะละความเพียรเสียนั้นมิได้”
กรุณาแสดงความคิดเห็น