เทียนอู ผู้พิทักษ์

ในวรรณกรรมจีนเรื่องสามก๊ก มีตัวละครมากมายถูกหยิบยกมากล่าวถึง บางคนองอาจกล้าหาญ บางคนเข้มแข็งกล้าแกร่ง บางคนก็เจ้าเล่ห์เพทุบาย บางคนก็ออกมาเพียงชั่วเวลาสั้น ๆ แล้วก็หมดบทบาทไป บางคนมีผลงาน มีคุณธรรม มีชื่อเสียงเลื่องลือปรากฏ แต่ทว่าหามีชื่ออยู่ในวรรณกรรมสามก๊กไม่ วีรบุรุษผู้ที่เราจะกล่าวถึงนี้คือ "เทียนอู"

คนดีที่ไม่ดัง

     ในวรรณกรรมจีนเรื่องสามก๊ก มีตัวละครมากมายถูกหยิบยกมากล่าวถึง บางคนองอาจกล้าหาญ บางคนเข้มแข็งกล้าแกร่ง บางคนก็เจ้าเล่ห์เพทุบาย บางคนก็ออกมาเพียงชั่วเวลาสั้น ๆ แล้วก็หมดบทบาทไป บางคนมีผลงาน มีคุณธรรม มีชื่อเสียงเลื่องลือปรากฏ แต่ทว่าหามีชื่ออยู่ในวรรณกรรมสามก๊กไม่

     วีรบุรุษผู้ที่เราจะกล่าวถึงนี้คือ "เทียนอู"

 ประวัติย่อของเทียนอู 

     ในวรรณกรรมสามก๊กไม่ได้กล่าวถึงเทียนอูไว้แม้แต่น้อย แต่ใน “สามก๊กจี่” สมุดจดหมายเหตุของเฉินโซว่  ฉบับที่ 26 มีประวัติและเรื่องราวของเขาบันทึกไว้อย่างชัดเจน

     "เทียนอู" (Tian Yu, 田豫) มีชื่อรองว่า กัวเหยียง (Guorang, 國讓) เป็นชาวเมืองยีหยง (Yuyang) ในปี ค.ศ.194 เขาเคยติดสอยห้อยตามเล่าปี่ไปยังดินแดนแคว้นอิจิ๋ว แต่ต้องขอลากลับไปยังถิ่นฐานบ้านเดิมทางตอนเหนือเพื่อไปดูแลมารดาที่แก่ชรา

      จากนั้นก็ได้กลับเข้ารับราชการเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายปกครองในสังกัดของกองซุนจ้าน ปราบปรามกลุ่มกบฏอองเหมิน (Wang Men) ที่เข้ามารุกรานเมืองได้สำเร็จ

     ในปี ค.ศ.199 กองซุนจ้านพ่ายแพ้ให้กับกองกำลังของอ้วนเสี้ยว เทียนอูจึงหนีไปอยู่กับนายทหารชื่อ เสียนหยู่ฟู่ ในเมืองยีหยง (Yuyang) และชักชวนกันไปเข้าด้วยโจโฉ เทียนอูได้รับมอบหมายเป็นหนึ่งในที่ปรึกษาของโจโฉและได้ปกครองเมืองเองฉวน (Yingchuan) และเมืองยีหลำ (Runan)

     ราว ๆ ปี ค.ศ.213 เทียนอูได้รับการแต่งตั้งเป็นเจ้าเมืองงีหยง (Yiyang) ซึ่งอยู่ในเขตแดนหุบเขารอยต่อระหว่างเมืองกังแฮ (Jiangxia) และเมืองยีหลำ (Runan)

     ในปี ค.ศ.218 เทียนอูได้รับแต่งตั้งเป็นที่ปรึกษาระดับสูงของโจโฉในการปราบกบฎออหวน แดนเมืองไตกุ๋น ต่อมาในปี ค.ศ.219 ย้ายลงใต้และได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้ปกครองดินแดนลำหยง อันเป็นบริเวณที่ซึ่งได้รับความเดือดร้อนจากพวกชนชาวเขา คนจรจัดและผู้ลี้ภัยมาอย่างยาวนาน รวมทั้งเพิ่งถูกกลุ่มกบฏโฮอิ๋น (Hou Yin) และพวกชาวเขา บุกรุกเมืองอ้วนเสียซึ่งเป็นเมืองหลวงของเขตแดน

     เทียนอูสามารถปราบกบฏต่าง ๆ ได้อย่างราบคาบ รวมทั้งจับกุมพวกชาวเขาไว้ได้ประมาณ 500 คน โทษของคนเหล่านี้คือประหารชีวิต แต่เทียนอู “นิรโทษกรรม” และปล่อยพวกเขาให้เป็นอิสระ

     เหล่านักโทษล้วนชื่นชมในความเมตตาของเทียนอู พากันคุกเข่า ก้มหัวคำนับ แล้วเมื่อกลับไปยังถิ่นฐานเดิมในหุบเขา ก็พากันสรรเสริญเทียนอูอย่างแพร่หลาย ตั้งแต่นั้นมาแผ่นดินและอาณาบริเวณนั้นก็เป็นสุขสงบ ครั้นเมื่อโจโฉทราบข่าว ก็พึงพอใจในตัวเทียนอูมาก

     ในปี ค.ศ.221 โจผี บุตรคนโตของโจโฉ ได้แต่งตั้งเทียนอูเป็น ผู้พิทักษ์ออหวน (Protector of the Wuhuan) เพื่อรับมือกับพวกเสียนปี (Xianbi) และอิทธิพลของห่อปี (Kebineng) ที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ

     ปี ค.ศ.230 เทียนอูถูกโยกย้ายไปประจำการที่เมืองยีหลำ แต่ก็ต้องกลับมาบัญชาการกองทัพเรือที่แคว้นเฉงจิ๋ว เพื่อรับมือกับฝ่ายสัมพันธมิตร กองซุนเอี๋ยนกับซุนกวน ต่อมาในปี ค.ศ.232 กองเรือของฝ่ายง่อจมลงในบริเวณใกล้ ๆ กับเมืองซานตง (Shandong) เทียนอูจึงกลับไปประจำอยู่ทางตอนใต้ และเป็นกำลังสำคัญในการป้องกันเมืองหับป๋า (Hefei) ในปี ค.ศ.234

     ปี ค.ศ.240 เขาเดินทางขึ้นเหนือเพื่อรับมือกับชนเผ่าซงหนู ในบั้นปลายชีวิต เขารับราชการอยู่ในราชสำนักและเสียชีวิตในปี ค.ศ.250 มีอายุกว่า 80 ปี

"เทียนอู" (Tian Yu, 田豫)

 สรุป 

     เทียนอูเป็นทหารกล้า ผู้เคยรับใช้ทั้งเล่าปี่ กองซุนจ้าน และโจโฉ หากดูจากประวัติการทำงานแล้วจะเห็นได้ว่าเขาเป็นนายทหารที่มีฝีไม้ลายมือ และรักชาติไม่ยิ่งหย่อนกว่าขุนพลคนใดในเรื่องสามก๊ก เทียนอูทำงานอย่างจริงจัง วิ่งขึ้นเหนือลงใต้เพื่อพิทักษ์รักษาผืนแผ่นดินจีนให้เป็นปึกแผ่น

     นิสัยใจคอของเทียนอูเป็นคนกตัญญู มีความเมตตา เสียสละ และกล้าหาญ  ชีวิตของเขาน่าสนใจตรงที่ เขาเคยรับราชการอยู่กับทั้งเล่าปี่และโจโฉ ซึ่งเป็นขั้วตรงข้ามกันอย่างชัดเจน แต่เทียนอูก็ยังทำหน้าที่อย่างตรงไปตรงมา วางตัววางตนได้เหมาะสม มองเห็นประโยชน์ส่วนรวม ทำราชการอย่างสุจริต เต็มกำลังความสามารถ ไม่มีการแบ่งฝักแบ่งฝ่าย ถูกโยกย้ายหลายต่อหลายครั้ง เขาก็ยังทำหน้าที่ได้ดี ไม่มีเพิกเฉยหรือปริปากบ่น

     น่าเสียดายที่หลอกวนตงไม่ได้เขียนเรื่องราวของเขาไว้ในวรรณกรรมสามก๊ก คนทั่วไปจึงแทบจะไม่มีใครรู้จัก ..... จะอ่าน จะดูหนังสามก๊กมากเท่าใด ยังไงก็ไม่มีทางได้เจอชื่อของเขา ... เพราะบทบาทของเทียนอู ที่ทำให้เรารู้จัก มีอยู่แต่ในเกมคอมพิวเตอร์เท่านั้น ดังเช่นภาพตัวอย่างประกอบบทความ

     คนดีมีน้อย เพราะสื่อไม่นำเสนอ ..... โลกของเรามันจึงแปลกพิกล

 พี่ไม่ดังนางไม่มอง 

แถมเพลงเพราะ ๆ ประกอบบทความ (ทั้ง ๆ ที่ไม่เกี่ยวกันเลย)