ยี่ปั๊ว ซาปั๊ว พัวเจี้ยง

แวดวงชุมชนตลาด มักจะคุ้นเคยกับคำว่า "ยี่ปั๊ว ซาปั๊ว" ซึ่งมีความหมายว่า "พ่อค้าขายส่ง" โรงงานผลิตสินค้าขายให้ยี่ปั้ว ยี่ปั้วก็นำมาขายต่อให้ซาปั้ว ซื้อขายกันเป็นทอด ๆ สนุกสนานร่ำรวยกันไป

ในเรื่องวรรณกรรมเรื่องสามก๊ก ขุนพลขุนทหารหลายคนก็เคยเป็นยี่ปั๊ว ซาปั๊ว เป็นพ่อค้ามาก่อน เช่นเตียวหุยขายหมู กวนอูขายถั่ว เล่าปี่ขายเกือก แต่ในประวัติศาสตร์สามก๊ก มีอยู่ขุนพลอยู่คนหนึ่ง เป็นพ่อค้าขายอาวุธ และทำตัวเป็นมาเฟีย คน ๆ นี้มีนามว่า "พัวเจี้ยง"

ประวัติของพัวเจี้ยงจากหนังสือพิชัยสงครามสามก๊ก

พัวเจี้ยง (Pan Zhang, 潘璋)

     พัวเจี้ยง (Pan Zhang, 潘璋) เป็นชาวเมืองตงฉวินฟาเซียน มีฉายาว่า อุ๋นกุย เป็นคนเคร่งครัดในระเบียบวินัย แต่ขี้โอ่ ยิ่งแก่ยิ่งขี้โอ่มาก รับราชการอยู่กับซุนกวนมีความชอบมาก ได้ยศทหารเป็นผิงเป่ยเจียงจวิน (นายพล)

     ความชอบครั้งสำคัญคือ การรบที่ซอกเขาเจาสัน ซึ่งพัวเจี้ยงได้ขุดหลุมพรางไว้และจับกวนอูได้ที่นั่นพร้อมด้วยกวนเป๋งผู้บุตร พัวเจี้ยงก็ยึดง้าวของกวนอูไว้เป็นอาวุธของตน

     เป็นผู้ออกรบลวงฮองตง ทหารเอกของพระเจ้าเล่าปี่ ให้ตกเข้าไปในที่ล้อมหน้าเมืองอิเหลง แล้วให้ทหารระดมยิงด้วยเกาทัณฑ์ ถูกซอกคอฮองตงกลับไปตายที่ทัพหลวง

     ในที่สุด ได้รบพุ่งกับกวนหิน บุตรกวนอูตัวต่อตัว ถูกกวนหินฟันตาย กวนหินก็ได้ง้าวของกวนอูจากพัวเจี้ยงคืนไป

     ตำแหน่งสุดท้ายของพัวเจี้ยง เป็นเจ้าเมืองเซียงหยัง (ซงหยง)และมียศทหารเป็นอิ้วเจียงจวิน (นายพล)

มาเฟียนักค้าอาวุธ

มาเฟียนักค้าอาวุธ พัวเจี้ยง

     ในวรรณกรรมสามก๊ก คนชื่อเจี้ยง แซ่พัว คนนี้คือคนที่ล้อมจับตัวกวนอูได้ และได้ง้าวมังกรเขียวของกวนอูไปครอบครอง แต่ต่อมาเขาถูกกวนหินฆ่า แล้วชิงเอาง้าวกลับคืนไปได้ แต่ในชีวิตจริงของพัวเจี้ยงนั้น นอกจากจะจับตัวกวนอูได้แล้ว เขายังอายุยืน มียศ มีตำแหน่งสูง และไม่ได้ถูกฆ่าตาย เป็นมาเฟียนักค้าอาวุธผู้มีอิทธิพล ขนาดที่ซุนกวนไม่กล้าแหยม

   พงศาวดารสามก๊กจี่ของตันซิ่ว เขียนถึงพัวเจี้ยงเอาไว้ว่า

   พัวเจี้ยงเกรี้ยวกราดกล้าหาญ สั่งการสิ่งใดล้วนเข้มงวด ทะเยอทะยานและกระหายในชัยชนะ แม้มีทหารเพียงไม่กี่พัน แต่กองทัพของเขากลับเข้มแข็งดังทหารนับหมื่น หลังการรบเขามักจะตั้งตลาดค้าขายอาวุธ โดยนำอาวุธที่ยึดได้มาขายให้กับทหารหน่วยอื่น ๆ

     อย่างไรก็ดี ด้วยอุปนิสัยที่เป็นคนฟุ่มเฟือย พัวเจี้ยงในวัยชรามีภาพลักษณ์ย่ำแย่ เขาแต่งกายและใช้สิ่งของอันหรูหรา โอ่อ่าเกินฐานะ หนักเข้าถึงขนาดที่คิดจะฆ่าใครก็ฆ่า เพียงเพื่อต้องการชิงทรัพย์ พัวเจี้ยงไม่เคยสนใจกฎหมายบ้านเมือง กระทำตนอยู่เหนือกฏหมายอยู่บ่อยครั้ง

   เมื่อเจ้าหน้าที่รายงานเรื่องนี้ต่อซุนกวน ซุนกวนกลับวางเฉย อ้างว่าเพราะพัวเจี้ยงเคยกระทำคุณงามความดีต่อบ้านเมืองไว้มาก จึงอภัยโทษให้ทุกครั้งและไม่เคยเรียกตัวพัวเจี้ยงมาสอบสวนทวนความเลยแม้แต่น้อย

พัวเจี้ยงตายในปี ค.ศ.234 บุตรชายของเขาพัวเป๋ง (Pan Ping, 潘平) ถูกเนรเทศไปอยู่แดนเมืองห้อยเข เนื่องจากมีปัญหาเรื่องความประพฤติ ส่วนภรรยาของพัวเจี้ยงยังคงอยู่ในเมืองเกี๋ยนเงียบ พร้อมกับครอบครัวอีก 50 ครัวเรือน

   จากบันทึกของตันซิ่วอันนี้ ทำให้เราเห็นได้ว่า พัวเจี้ยงเป็นมาเฟียนักค้าอาวุธ ผู้มีอิทธิพลอย่างมาก เพราะขนาดเจ้าแผ่นดินอย่างซุนกวน ยังมิกล้าแตะต้องแม้แต่น้อย

   ในนิทาน พัวเจี้ยงได้ง้าวกวนอูแล้วถูกกวนหินฆ่าแย่งชิงกลับไป ส่วนในชีวิตจริง ง้าวของกวนอูอาจจะถูกขายทอดตลาดไปแล้วก็เป็นได้ !!

      ..... ง้าวอูอยู่ไหน !? ..... (ขอยืมจาพนม ต้มยำกุ้งมาใช้)