เล่าปี่ ดีเด่น (ความในใจของทหารเลว)

"อันที่จริงคนเขาอยากให้เราดี แต่ถ้าเด่นขึ้นทุกทีเขาหมั่นไส้ จงทำดีแต่อย่าเด่นจะเป็นภัย ไม่มีใครอยากเห็นเราเด่นเกิน"

"อันที่จริงคนเขาอยากให้เราดี   แต่ถ้าเด่นขึ้นทุกทีเขาหมั่นไส้
จงทำดีแต่อย่าเด่นจะเป็นภัย   ไม่มีใครอยากเห็นเราเด่นเกิน"

- วิจิตรวาทการ           

แด่ผู้ที่พานพบ

     ข้าเป็นทหารจ๊กยากไร้ แตกพ่ายทัพในศึกที่นายท่านต้องการแก้แค้นให้น้องชายร่วมสาบาน แต่ด้วยความประมาท พวกเราจึงตาย สูญหาย และพลัดพราก ส่วนนายของเราก็ล้มป่วย มิทันได้กลับเมืองหลวง นั่นคือความทุกข์ใจอันหนักหน่วงของข้า

     โอ้ ! อนิจจา... นายตาย ไม่อาจระคายใจข้า เท่ากับนายถูกว่าร้าย ...... โดยทหารของนายเอง

     แพ้บ้าง ชนะบ้าง เป็นวิสัยสามัญแห่งการรบ ครั้งนี้เราแพ้ทหารเมืองง่ออย่างหมดรูป พวกเราบางคนหนีไปง่อ บ้างหนีไปวุย แต่ก็ไม่เลวร้ายเท่าพวกนินทานาย ว่าร้ายให้นายเป็นคนเลว เห็นแก่ญาติพี่น้อง ไม่คำนึงถึงชาติบ้านเมือง ลามปามไปถึงเรื่องเก่า ๆ นายอยู่ที่ไหนก็ทำให้ที่นั่นล่มจม บางคนเกลียดนายหนัก หันไปชื่นชมโจโฉทรราชย์ ว่ารักชาติบ้านเมืองยิ่งกว่านาย ข้าได้ยินได้ฟังแล้วเจ็บหัวใจเหลือเกิน .... คนพวกนั้นไม่ได้รู้จักนายเลยแม้แต่น้อย

     พระเจ้าเล่าปี่ คือนายผู้เป็นที่รักของข้า ข้าติดตามเขาตั้งแต่ครั้งระดมพลที่ตำบลตุ้นก้วน นายท่านกับน้องชาย กวนอู เตียวหุย สร้างศรัทธา ปลุกระดมมวลชน ให้ลุกขึ้นต่อสู้กับพวกโจร นายท่านสร้างความหวัง เติมพลังความฝัน ผลักดันให้พวกข้าก้าวขึ้นมา จากปถุชนผู้หวาดผวา กลายเป็นทหารกล้าในสนามรบ

     ยามรบนายอยู่หน้า ยามสงบนายอยู่หลัง มีสิ่งใดนายก็เอื้อเฟื้อให้ประชาชนพลเมืองก่อนเสมอ แต่ความดีของนาย คือสิ่งที่เรียกภัยมาสู่ตัว นายอยู่ที่ไหนก็มักจะมีคนริษยา ชิงชัง คิดทำร้ายนาย

     เมื่อครั้งขุนนางต๊กอิ้วมารีดไถ นายไม่มีสินบนให้ ข้ายังจำคำนายในวันนั้นได้ดี ท่านตอบต๊กอิ้วอย่างตรงไปตรงมาว่า

     "ตั้งแต่เรามาอยู่เมืองนี้จะได้ค่าธรรมเนียมแลเบียดเบียนด้ายเส้นหนึ่งเข็มเล่มหนึ่งแก่อาณาประชาราษฎรให้รับความเดือดร้อนหามิได้"

     ครั้งหนึ่งโตเกี๋ยมจะมอบเมืองชีจิ๋วให้นาย แต่นายไม่รับ แล้วขอไปอยู่เมืองเสียวพ่ายแทน นั่นเป็นอีกครั้งที่ประทับใจข้า เพราะนายได้แสดงออกถึงความตั้งใจเด็ดเดี่ยว นายช่วยโตเกี๋ยมให้รอดพ้นจากโจโฉเพียงเพราะต้องการช่วย ไม่ได้หวังต้องการเมือง

     ต่อมาเมื่อโตเกี๋ยมตาย นายจึงได้ปกครองเมืองแทน แม้โจโฉจะเกลียดชังนาย แต่ก็มิกล้าคิดทำร้ายนาย ด้วยเกรงข้อครหาทำร้ายคนดี โจโฉตีลิโป้แตก ลิโป้มาขออาศัยนาย ภายหลังมันทรยศชิงเมืองไปจากนาย สุดท้ายนายต้องไปอยู่กับโจโฉเพื่อร่วมกันปราบลิโป้

     โจโฉมันเป็นทรราชย์เมื่อปราบลิโป้ได้มันก็ทำการเอิบเอื้อมคิดชิงอำนาจจากพระเจ้าเหี้ยนเต้ จนพระองค์ทรงกัดนิ้วเขียนหนังสือด้วยโลหิต นายเป็นเชื้อพระวงศ์ ทนร้อนใจมิได้ที่เห็นโจโฉกระทำการอุกอาจ จึงเกิดแคลงใจกันขึ้น รบกัน นายแพ้ ต้องหนีไปอยู่กับอ้วนเสี้ยว

     อ้วนเสี้ยวเป็นอีกคนหนึ่งที่ริษยาในคุณธรรมของนาย ความเขลาของมันเกือบสังหารนาย แต่ก็ด้วยความเขลาของมันอีกนั่นแหละที่ปล่อยให้นายหลุดรอดไปได้ สุดท้ายมันจึงพ่ายแพ้แก่โจโฉอย่างย่อยยับ ส่วนนายได้พบกับน้องร่วมสาบาน รวมทั้งจูล่ง แล้วพากันไปอยู่กับเล่าเปียวที่เมืองเกงจิ๋ว

      ความดีเด่นของนายทำให้หลายคนริษยา ญาติของเล่าเปียวคิดแผนร้ายจะฆ่านาย แต่นายก็เอาตัวรอดออกมาได้ หลังจากนั้นความดีอันเป็นเกราะแก้ว ช่วยให้นายได้พบและชนะใจของ ตันฮก ขงเบ้ง และบังทอง สามผู้หยั่งรู้ดินฟ้ามหาสมุทร

     ยอดนักปราชญ์เต๋า ผู้รักความสงบเหล่านี้ ไหนเลยจะมองคนไม่ออก พวกเขาย่อมหยั่งรู้ดีว่า นายของข้ามีปณิธานและคุณธรรมสูงส่งเพียงใด พวกเขาจึงยอมรับใช้นายด้วยความเต็มใจ เหมือนกับที่ข้ายอมติดสอยห้อยตามท่านมาโดยตลอด

      ซุนกวนก็เป็นคนหนึ่งที่คิดร้ายต่อนาย มันใช้น้องสาวล่อนายให้เข้าแดนกังตั๋ง แต่ก็ด้วยความดีของนาย ทำให้แม่ของมันรักนาย น้องสาวของมันก็รักนาย นายจึงรอดชีวิต หนีกลับมาได้อีกครั้ง

      หลังจากนั้นไม่นาน นายก็ได้เสฉวน เพราะเล่าเจี้ยงแพ้ภัยตัวเอง ไม่จริงใจต่อนาย สมุนของมันหลายคนก็เอาใจออกห่าง เพราะพวกมันรู้ดีว่าใครคือผู้ที่เหมาะสมที่สุดที่จะปกครองเมืองเสฉวน เมื่อนายเข้าเมืองเสฉวนได้ พวกขุนนางบางคนก็ตั้งท่ารังเกียจ แต่หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของนายแล้ว พวกเขาเหล่านั้นก็กลับใจ หันมาเคารพรักนายทุกคน

     ศึกที่อิเหลง เราถูกลกซุนเผาจนแตกพ่าย แต่ข้าก็ภูมิใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของคำสาบานอันยิ่งใหญ่ นายเป็นคนรักษาคำพูด รบเพราะต้องการรักษาเกียรติของลูกผู้ชาย พวกเราทุกคนล้วนเต็มใจออกรบกับนาย เราฮึกเหิมกล้าแกร่งเมื่อยาตราทัพมาจากเสฉวน

     ตำนานคำสาบานในสวนดอกท้อ เป็นแรงผลักดันให้พวกเรารุกรบขยายดินแดนออกไปยังที่ห่างไกล ข้าไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะมีอีกหรือไม่ ที่ลูกผู้ชาย ใครสักคนจะรักษาคำพูดได้อย่างที่นายข้าทำ  

     นายของข้าเป็นคนดี ท่านดีมาแต่ต้น และดีจนวาระสุดท้าย ความดีของท่าน "เด่นจนเป็นภัย" บางครั้งความดีของท่านก็เป็นข้อจำกัดในการปฏิบัติงาน แต่ท่านก็ยอมเหนื่อย ยอมทน เพราะท่านต้องการรักษาความดี

     เรื่องนี้ทหารใหม่ของเราบางคนไม่เข้าใจ คิดว่านายเสแสร้ง แกล้งทำ แต่ข้าอยากจะบอกว่าพวกนั้นยังไม่รู้จักนายดีพอ มองคนอย่างฉาบฉวย ไม่รู้จักแยกแยะ

     ข้าเองเคยได้ยินมาว่า ก่อนตายคนเรามักพูดความจริง ไอ้โจโฉก่อนตายสั่งเสียรักลูกรักเมีย ผู้คนยกย่องว่ามีความจริงใจ แต่นายข้าฝากแผ่นดินกับขงเบ้ง หากเห็นเล่าเสี้ยนไม่อยู่ในสัตย์ในธรรม ก็ให้ขงเบ้งขึ้นปกครองเอง พวกปากร้ายกลับใส่ความนายว่าเสแสร้งแกล้งหลอกจวบจนวาระสุดท้าย

     มนุษย์หนอ ... ช่างไม่ยุติธรรมเสียเลย แต่ก็ช่างเถิด ... เพราะนายข้าเป็นตัวอย่างอันประเสริฐ ยินดีหรือยินร้ายก็ไม่ปรากฏ คนเราต้องดูที่การกระทำมิใช่ลมปาก

     ความดี เข้าใจยาก แต่ก็ควรค่าแก่การเข้าใจ

เคารพรักและศรัทธานายเสมอ

ทหารเลวเมืองตุ้นก้วน