กลอนวันแม่สามก๊ก

บทกลอนวันแม่สามก๊กบทนี้เป็นบทประพันธ์ของ ร.อ.ขุนสถิตวิทยาศาสตร์ ชื่อว่า "บีฮูหยิน"

บีฮูหยิน - ร.อ.ขุนสถิตวิทยาศาสตร์

     บทกลอนวันแม่สามก๊กบทนี้เป็นบทประพันธ์ของ ร.อ.ขุนสถิตวิทยาศาสตร์ ชื่อว่า "บีฮูหยิน" ซึ่งเคยลงไว้ที่เว็บสามก๊กวิทยาเก่า แต่เพื่อให้เข้ากับบรรยากาศวันแม่ และอาจจะยังมีอีกหลายท่านที่ไม่เคยผ่านตาบทกลอนนี้ จึงขอนำมาลงไว้อีกครั้งครับ

     บทกลอน "บีฮูหยิน" นี้ได้มาจากหนังสือดี ๆ ที่หาอ่านยากเล่มหนึ่ง ชื่อว่า “แม่จ๋า เรื่องสั้นวรรณกรรมอมตะที่หายาก” ซึ่งรวบรวมประมวล งานเขียน บทประพันธ์อมตะ ยกย่องเกียรติคุณและเชิดชูพระคุณของแม่ ของนักประพันธ์เอก และบุคคลสำคัญของประเทศไทย จำนวนทั้งสิ้น 67 ท่าน เช่น พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 6, นายปรีดี พนมยงค์, หลวงสารานุประพันธ์, น.ม.ส., ครูเทพ, หลวงวิจิตรวาทการ, พระองค์เจ้าจุลจักรพงษ์, ชิต บุรทัต, ป. อินทรปาลิต, ขุนวิจิตรมาตรา, ศรีบูรพา, เสถียรโกเศศ และนาคะประทีป ฯลฯ
     เห็นรายชื่อบุคคลสำคัญเหล่านี้แล้วน่าตื่นตา ตื่นใจ หนังสือเล่มนี้จึงเป็นหนังสือดี และมีคุณค่าทางประวัติศาสตร์เล่มหนึ่ง และบทประพันธ์ เรื่อง "บีฮูหยิน" ของ ร.อ.ขุนสถิตวิทยาศาสตร์ ดีอย่างไร เหตุใดจึงได้รับการคัดเลือกให้มาอยู่รวมกับงานเขียนของบุคคลสำคัญระดับชาติ ...ลองอ่านกันดูได้เลยครับ

บีฮูหยิน

ร.อ.ขุนสถิตวิทยาศาสตร์

     บีฮูหยินจีนเก่าเบาราณว่า             อุ้มอาเต๊าเศร้าอุราจะพาหนี
ข้าศึกรุมรวมล้อมรอบอินทรีย์              หมดทางลี้ฤดีฝ่อจะขอตาย
ความเอ็นดูสู้ฝืนสุดกลืนกล้ำ               อุระช้ำระกำอกฟกสลาย
เสียดายนักเต๊ารักจะพลอยวาย          นางฟูมฟายเฝ้าวิโยคโศกโศกี
โอ้เอ๋ยอนิจจาน่าอนาถ                      สามีพลัดลูกจะพราดคลาดแคล้วหนี
เคยถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงกายี        มิให้มีมดไรเข้าไตร่ตรอง
ยามกินแม่ให้กินกับมือแม่                    ยามอ้อแม่รับจับถนอม
ครั้นยามไห้แม่ก็ใฝ่ใจประนอม             ขะมุกขะมอมแม่สระชำระกาย
ยามหลับแม่เคยจับแปลไกวหวัด         สารพัตรเพลงการขานขยาย
กล่อมเจ้าให้เข้านิทราสบาย                 ทุกข์ภัยร้ายแต่สักนิดคอยปิดกัน
เจ้าอยู่สุขแม่สุขพลอยตามเจ้า             ครั้นทุกข์เล่าแม่ทุกข์สุขหายหัน
ขวายขวนรนหาสุขทุกคืนวัน                 แม้ชีวิตแม่จะขาดมิขลาดเลย
กเหมือนบุตรสุดหักไปจากเจ้า             ทุกค่ำเช้ามิได้เศร้าเฝ้าเฉลย
ขานพจียั่วเย้าเจ้าสะเบย                      ทรามเชยเจ้าสบายทั้งใจกาย ฯ

     ครานี้แม่มีกรรมตามประหัต            มาพรากพลัดพ่อเจ้าเศร้าใจหาย
ซ้ำศัตรูจู่ห้อมล้อมรอบกาย                  สุดจะผายผันหลีกปลีกหนีภัย
แม่ขืนอยู่สู้เขาเจ้าก็ม้วย                        ใครจะช่วยได้แน่แม่สงสัย
แม่เป็นหญิงจริงแท้แก้อย่างไร              ลูกก็ไร้เดียงสาหมดท่าที
รำพันพลางนางหลั่งชลเนตร                 แสนสมเพชเวทนามารศรี
ชะแง้ชะเง้อเผื่อเจอเสนาวีร์                  ทหารศรีเล่าปี่รี่เข้ามา
พอแลเหลียวพบเตียวจูหลงกล้า         บนหลังม้าท่าทะนงตรงมาหา
นางดีใจส่งให้ซึ่งบุตรา                        จงพิทักษ์รักษาลูกข้าที
ข้าตายมิเสียดายชีวาวอด                    ขออาเต๊าบุญปลอดรอดเป็นผี
เจ้ารับไปปล่อยข้าไว้เร็ว ๆ ซี               ห่วงเรานี้เต๊าน้อยจะพลอยตาย
รีบสั่งพลางนางย่องถึงปากบ่อ            จด ๆ จ้อจะโจนจมชลสาย
เหลียวอีกที่ลูกเล่าปี่อยู่ที่ชาย              จูหลงนายทหารกล้าน่าวางใจ
หักจิตนางมิคิดเสียดายชีพ                   เธอเร่งรีบโจนบ่อไม่รอได้
ชีพน้อย ๆ ค่อยกลิ้งดิ่งตามไป              วิญญาณไคลคลาดร่างนางวางวาย
สงสารเต๊าประหนึ่งเจ้าเข้าใจเรื่อง         คล้ายจะเยื้องตามแม่ชะแง้หาย
ออดอ้อนอ้อแอ้เห็นแม่ตาย                  กระวนกระวายคล้ายกับว่า “แม่จ๋า” เอย ฯ